10 فیلم تماشایی که از دل ژانر های مرده بیرون آمدند - وبلاگ تالار پذیرایی

به گزارش وبلاگ تالار پذیرایی، زمانی فرا خواهد رسید که فیلم های ابرقهرمانی، راه فیلم های وسترن را خواهند رفت. جمله ای که استیون اسپیلبرگ در سال 2015 بر زبانش آورد و درحالی که فیلم های ابر قهرمانی هنوز هم به حیات خود ادامه می دهند و نمی توان به این زودی، مرگی را برای این ژانر محبوب متصور شد، اسپیلبرگ با گفتن این جمله، منظور مشخصی داشته است.

عمر محبوبیت ژانر ها محدود است. البته قطعا تنو قوا هایی انجام می گردد، اما ژانر های سینمایی بسکمک بوده اند که به مانند دایناسور ها منقرض شده اند. حالا دلیلش زیاد روی است یا تغییر سلیقه، هیچ ژانری شکست ناپذیر و جاودان نیست. با این حال، تمامی فیلم سازان دلشان نمی خواهد که ژانر ها چمدانشان را ببندند و به سوی خاطرات رهسپار شوند. بعضی از ژانر ها شاید روز های باشکوه خود را دیده اند، اما حتی حالا هم، فیلم های زیادی هستند که به ژانر های سینمایی گذشته ادای احترام کرده اند. بعضی وقت ها ژانر را از نو می کوبند و می سازند و بعضی وقت ها دقیقا آن را کپی می کنند. فهرست زیر بعضی از بهترین فیلم ها از ژانر های فراموش شده است. آخرین بازمانده ها از نسل ژانر های دوست داشتنی گذشته.

1. فیلم لگو بتمن (The Lego Batman Movie)

• ژانر: فیلم نقیضه یا هجو (Parody Movie)
• محصول: 2017
• کارگردان: کریس مک کای
• صداپیشگان: ویل آرنت، زک گالیفیاناکیس، مایکل سرا، رزاریو داسون، ریف فاینز
• امتیاز متاکریتیک: 75 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 90 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 7/3 از 10

فیلم های هجو بعد از ساخته های گروه سه نفره زاکر، آبارهامز و زاکر همگی به نوعی منقرض شدند و با این وجود که بسکمک از فیلم های آن ها، کمدی برای مخاطب عظیمسال بود، بعضی از فیلم های خلف آن ها که به این ژانر وفادار هستند، برای بچه ها ساخته شده اند.

فیلم لگو ورای چیزی صرفا ملموس برای بچه ها بود، اما سکانس هایی را هم از سایر فیلم های بچه هاه که در آن دهه عرضه شده بودند، به عاریه گرفته است. این فیلم روش های پست و کم ارزشی را که برای فیلم های بچه هاه به کار گرفته می گردد، دست انداخت و به سخره گرفت. مثل آهنگ های بی مزه، خوش بینی های آزاردهنده و اینکه چگونه در پیام این فیلم ها نوعی اجبار وجود دارد.

فیلم لگو بتمن هم تقریبا همه این کار ها را انجام می دهد اما این فیلم در نحوه روبرو و رفتارش با این قهرمان نقاب دار به شکل تحسین برانگیزی، شوخ طبعانه برخورد می کند. با میراث بتمن در فیلم های سینمایی و فرهنگ و باور هایی که پیرامون این شخصیت محبوب شکل گرفته است. در واقع این فیلم، هجوی مستقیم از خود بتمن است. همانگونه که شخصیت لسلی نیلسن در سری فیلم های سلاح عریان بدبخت و بیچاره بود ولی برای همتایانش فردی شایسته و لایق به حساب می آمد، غمگینی بتمن هم تنها می تواند با نبود احساسات غالبش در فیلم های لایو اکشن هم خوانی داشته باشد.

اساس فیلم که بر مبنای به کارگیری بتمن است، بسیار سرگرم کننده است و او را در قالب یک فرد افسرده ی رومانتیک ناامید از عشق و مصاحبت به تصویر می کشد. بعد از آن همه مشاخصه با جنایت و اینکه هیچ کس را ندارد که در خانه به انتظارش بشیند. در حالی که این ها هسته مرکزی داستان را تشکیل داده است، لحظات کوتاهی وجود دارد که این فیلم را به یک هجو تمام عیار تبدیل می کند. اینکه فیلم چگونه خودش را وقف می کند تا درباره صدای کریستین بیل جک بسازد، گذشته نه چندان درخشان شخصیت بتمن و شکایت های بی وقفه طرفدران از کمبود ابرشرور ها در سری فیلم های شوالیه سیاه. این فیلمی است که هر چیزی را که شما از هجو شخصیت و فیلم بتمن انتظار دارید، در آن موجود است. چه یک اتفاق کوچک باشد مثل صمیمیت و دوست شدن جوکر و بتمن یا یک چیز خیلی رک و بی پرده به مانند شوخی با نام واقعی شخصیت رابین. این فیلم چیزی را از قلم نینداخته است.

2. لا لا لند (La La Land)

• ژانر: موزیکال هالیوودی (Hollywood Musical)
• محصول: 2016
• کارگردان: دیمین شزل
• بازیگران: رایان گاسلینگ، اما استون، جان لجند، رزماری دویت
• امتیاز متاکریتیک: 94 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 91 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 8 از 10

وقتی پای ژانر های مرده زیادی به میان می آید، ورودی های نو به ژانر، نیت این را دارند که خودشان را بازسازی کنند و بر خلاف آداب و رسوم ژانر عمل کنند تا بتوانند محصول کاملا نوی را عرضه کنند. لا لا لند خود را در این راستا غوطه ور می کند، اما از طرفی فیلمی است که از عصر طلایی ادامه دار موزیکال ها لذت می برد.

به مانند فیلم های قدیمی، داستان عاشقانه میا و سباستین هم عشقی سنتی با سوز و گداز فراوان است که تقریبا در تمامی اوقات، شادی و نشاط در لحظات فیلم جاری است. چهره فیلم شکلی عاشقانه به خود گرفته است و سکانس های طولانی موزیکال فیلم، یادآور ستاره های سال های دور فیلم های موزیکال یعنی فرد آستر و جین کلی است.

اما چرا همچنان لا لا لند به نام فیلمی در نظر گرفته می گردد که خلاف راستا ژانر خود حرکت می کند؟ دلیلش به خاطر نگاهی است که به هالیوود دارد. اینجا مصون از خطا نیست اما مکانی است که دل شکستگی و پشیمانی و افسوس فراوان به همراه دارد. لا لا لند درباره فداکاری است، درباره گذشتن از عشق است که عملا در روز های گذشته وجود نداشت. نقطه مرکزی جایگاه درخشان فیلم، سکانس تست بازیگری است، سوگواری برای بسکمک از استعداد های سینما که بعضی لیاقتش را دارند و بعضی دیگر نه. افرادی که اسیر جذابیت هالیوود می شوند اما به نظر می رسد که چیزی زیادی از آن ها بیرون نمی آید.

3. تصنیف باستر اسکراگز (The Ballad of Buster Scruggs)

• ژانر: وسترن سنتی (Traditional Western)
• محصول: 2018
• کارگردان: برادران کوئن
• بازیگران: جیمز فرانکو، برندن گلیسون، زویی کازان، لیام نیسون و …
• امتیاز متاکریتیک: 79 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 89 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 7/3 از 10

فیلم هایی که از طریق برادران کوئن ساخته شده اند، اصلی ترین دلیل برای جایگاه والای فیلم های نئو وسترن در سینمای امروز و توجه ویژه به این فیلم هاست. وقتی که فیلم جایی برای پیرمرد ها نیست ثابت کرد که به تصویر کشیدن وجه تاریک تر از داستان های قدیمی دزدان و قانون می تواند تاثیر زیادی داشته باشد اما با این حال وسترن سنتی، وسترن مرز های بین دو کشور دیر زمانی است که از یاد ها رفته است. این فیلم ها به شکل دردناکی کم یاب هستند اما برادران کوئن خودشان یکی از این فیلم ها را ساخته اند که تناقضی حیرت آور در برابر مفاهیم قدیمی است، اما با این حال ادای دینی تمام و کمال دارد به آن چه که فیلم های وسترن را به اثری عظیم و به یادماندنی تبدیل می کند.

از حیث بصری، این فیلم بیشتر شبیه نامه عاشقانه ای به فیلم های وسترن قرن بیستم است. پر از سالن های تاریک و عظیم، صحرا های وسیع و شهر های پوشیده از برف است که تصاویر مشهوری از فیلم های وسترن هستند، اما برادران کوئن به این ها بسنده نمی کنند و چهره ی نوی به وسترن می دهند مثل دره دست نخورده و شبیه جنگل در داستان سوم و یا آسمان پوشیده از گل رز در داستان پنجم.

از طرفی، اسکراگز حسی از نمایش قهرمانانه از دلاوران وسترن قدیم است که در پی برقراری عدالت هستند. فیلم پر است از شخصیت های طمع کار و نابخگرددنی که هر آن تمایل دارند به همراه و یار و یاور خود خیانت کنند، هر لحظه که فرصتش پیش بیاید. خشونت فیلم، زننده و بدون هیچ حسی از پیشمانی است بر خلاف درستی و عدالتی که به نوعی در هفت تیر بازی های وسترن های قدیمی وجود داشت. شاید کامل ترین شرح و شرح برای بیان مفهوم فیلم در داستان ابتدایی نهفته باشد، جایی که کابوی اصلی یک دیوانه روان پریش است که می خندد و نیشش تا بناگوش باز است در حالی که به سمت هر کسی که به خودش جرئت به چالش کشیدن او را داده است، اسلحه اش را نشانه می رود.

4. ستاره های پاپ: هرگز متوقف نمی شوند (Popstar: Never Stop Stopping)

• ژانر: مستندنما (Mockumentary)
• محصول: 2016
• کارگردان: آکیوا شفر، یورما تاکونی
• بازیگران: اندی سمبرگ، یورما تاکونی، آکیوا شفر، سارا سیلورمن و …
• امتیاز متاکریتیک: 68 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 79 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 6/7 از 10

حتی با وجود پیروزیت سریال آفیس، مستند نما ها به سختی به شکل فیلم در می آیند. این فیلم به مستند نمای این اسپینال تپ است خیلی مدیون است، اما نهایتا از سبک خشک و بی رمق فیلم کریستوفر گست فاصله می گیرد.

در حالی که فیلم های کریستوفر گست نسبت به شخصیت های داستانش دلسوزانه برخورد می کرد و صرفا به جک های روزمره طبیعت زندگی بشر اشاره می کرد، این فیلم می خواهد موزیسین های خودخواه دهه 2010 را خرد و خمیر کند. آن هم با شوخی های تند و تیزش. مقدار زیاد محتوای مبتذل و تلاش برای ارزیابی موانعی که از نظر سیاسی درست به نظر می آیند، با روش های آرام کریستوفر گست فرسنگ ها فاصله دارد. پاپ استار به شکلی ماهرانه سیر تکاملی کمدی را به تصویر می کشد. شاهکاری از حماقتی ناپیدا و تصادفی بودن که صرفا محصول الگوی رفتاری نیستند بلکه خودشان از جزیره تنهایی سر بر آورده اند.

5. ضد مرگ (Death Proof)

• ژانر: فیلم درجه ب (B Movie)
• محصول: 2007
• کارگردان: کوئینتین تارانتینو
• بازیگران: کرت راسل، رزاریو داوسون، ونسا فرلیتو، جردن لاد و …
• امتیاز متاکریتیک: 77 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 65 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 7 از 10

فیلم درجه ب شاید تنها ژانری است که هیچ امیدی به زنده شدنش نیست. از آنجایی که فکر های خلاق سینما و استودیو های فیلم سازی از این می ترسند که خطا های عمدی و بی سر و پا بودن فیلم، به فیلم سازی ناشیانه تعبیر گردد. اما از طرفی تارانتینو چندان اهمیتی به این موضوع نمی دهد!

ضد مرگ پر از ذوق و شوق فیلم های درجه ب قدیمی است. این فیلم از تکنیک های فراموش شده تدوین استفاده می کند، خون و خون ریزی فراوان و اشارات آمیخته به طنز تا به مخاطب این را بگوید که بله! فیلم سازان می دانند که این چقدر دیوانه کننده است. حالا چه نوار پر از عیب باشد یا چشمک موذیانه کرت راسل به مخاطب، ضد مرگ همه آن چیزی است که فیلم های گذشته با آن عالی و به یادماندنی می شدند. این فیلم می توانست با بعضی افکت های عملی و درست و حسابی، کار را یکسره کند که در واقع این هم ادای احترامی به منبع الهام اصلی این فیلم یعنی زودتر، ملوسک! بکش! بکش! است، اما تارانتینتو پا را فراتر از این می گذارد. ضد مرگ وقتی که لازم است، متفکر است. فیلم نامه نویسی و کارگردانی تر و تازه و متعادل از زل زدن مردان هوس باز و حضور پررنگ صحنه های جنسی و از طرفی وجود فمینیسم و قدرت زنان علیه درندگی و دشمنان طماع، همه آن جنون مختص تارانتینو را به تصویر می کشد.

6. سایه (Shadow)

• ژانر: حماسه تاریخی (Historical Epic)
• محصول: 2018
• کارگردان: ژانگ ییمو
• بازیگران: دنگ چائو، سون لی، ژنگ کای و …
• امتیاز متاکریتیک: 81 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 94 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 7 از 10

حماسه های تاریخی قدیمی رفته رفته از صحنه سینما محو شدند. فیلم هایی که زمانی یکی از وزنه های اصلی جوایز اسکار بودند، با گذشت زمان چراغشان خاموش شد و دیگر حرفی برای گفتن نداشتند حتی با وجود پیروزیت فیلم گلادیاتور. اما در این بین، یکی از افرادی که در خط مقدم احیای حیات این ژانر قرار گرفته است، ژانگ ییمو است. کسی که حماسه های شایان توجهی را تقریبا به مدت 20 سال است که می سازد و یکی از فیلم های اخیرش یعنی سایه مثالی شاخص از این است که چرا کارکردن در این ژانر همچنان ارزش خود را دارد.

فیلم های ووشیای او از فیلم های حماسی اکشن قدیمی الهام می گیرند و به شکلی گسترده روی توسعه و پیشرفت آن ها کار می کنند. این فیلم ها پیچیدگی بیشتری دارند و طراحی صحنه آن ها از صحنه های در هم و برهم فیلم هایی مثل اسپارتاکوس بهتر است و روی پتانسیل منحصر به فرد نبردهای کوچک و عظیم تمرکز ویژه ای دارند. همچنین طراحی صحنه، شور و هیجانی مضاعفی هم دارد که کمک می کند تا اثر شکل کاملی به خود بگیرد. خصوصا وقتی با فیلم هایی مقایسه می کنیم که قلمروی وسیعی داشتند ولی طراحی صحنه آن ها عادی و ساده بود.

با این حال، این فیلم هنوز هم به مانند فیلم های حماسی بی خطاست به خصوص با گروه بازیگری اش. تقلید شخصیت ها که هر کدام انگیزه ها و وفاداری های متفاوتی دارند، باعث می گردد که این فیلم بیشتر شبیه به آثار شکسپیر گردد. البته قطعا به مانند آثار شکسپیر، دیالوگ های قدرتمندی ندارد اما یکی از اندک فیلم های مدرنی است که به هر کدام از شخصیت هایش اهمیت می دهد و با خطی مخصوص خودشان، آن ها ساخته و پرداخته می کند. مدت زمان نسبتا کم این فیلم، آن را بیشتر در دسترس قرار می دهد اما از وسعت غیرقابل انکار و هدف غایی درام نمی کاهد.

7. چاقوکشی (Knives Out)

• ژانر: کار چه کسی بود (Whodunnit)
• محصول: 2019
• کارگردان: ریان جانسن
• بازیگران: دنیل کریگ، کریس ایوانز، آنا د آرماس، جیمی لی کرتیس و …
• امتیاز متاکریتیک: 82 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 97 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 7/9 از 10

اندک افرادی فیلم چاقوکشی را فیلم بی عیب و نقصی می دانند. با این حال، چیزی که این وسط وجود دارد، مثالی درجه یک از این است که چگونه ژانری مرده، دوباره به حیات خود برمی گردد. این فیلم نوید یک فیلم تمام عیار از ژانر کار چه کسی بود را در داستانش می دهد اما به شیوه ای جالب، به دلایل اصلی تباهی و نابودی خود هم اشاره می کند که به نظر می رسد سعی در اصلاح قواعد این ژانر دارد.

چاقوکشی خیلی هوشمندانه عمل نمی کند. این بسیار شگفت انگیز و عجیب است که به بازیگران ستاره اش اجازه می دهد تا در سراسر داستان پر هیاهو و گیج کننده اش و به نام جنگجو های کمدی، وحشی و گستاخ ظاهر شوند. ولی از همه این ها که بگذریم، تمامی این ها، همه آن چیزی است که کمک می کند تا فیلمی به مانند سرنخ محصول 1985 چنین دوست داشتنی باشد. ضمناً، جانسن از رویه ی خود هم خارج می گردد تا مخاطبش را گول بزند. در داستانی که از ابتدای فیلم به نوعی مشخص است که چه کسی قاتل است و به آن ها اجازه می دهد تا کمی نفس بکشند و روی سایر اجزای مرموز داستان فیلم تمرکز کنند. این فیلم حتی حاشیه داستان اصلی را هم منحرف می کند. در حالی که فیلم های قدیمی این ژانر پیامی سطحی و عمومی درباره طبقه مرفهی داشتند که با خودشان در افتاده اند، چاقوکشی پر از ارجاعات سیاسی و شرحات درباره طبقات جامعه است که آن را به چیزی بیش از یک بازیگوشی صرف تبدیل می کند و داستان تر و تمیزی را هم تحویل مخاطبش می دهد.

8. زندانیان (Prisoners)

• ژانر: نوآر (Noir)
• محصول: 2013
• کارگردان: دنی ویلنوو
• بازیگران: هیو جکمن، جیک جیلنهال، وایولا دیویس، ماریا بلو و …
• امتیاز متاکریتیک: 70 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 81 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 8/1 از 10

ژانر نوآر همواره چالشی عظیم برای منتقدان بوده است تا بتوانند تعریف مشخصی از آن ارائه کنند اما ویژگی ها و خصیصه هایی که فیلم نوآر دهه 40 را می ساختند، در تریلر جنایی ویلنوو، جانی دوباره به روحشان دمیده شد و به دوران جوانی خود برگشتند. در واقع نوآر ژانری است که در آن مجموعه داستان هایی با موضوع جنایت وجود دارد. اما نه جنایت های متداول مافیایی. جنایت هایی شخصی. اعمالی جهنمی که هر کس که خود را با پوششی شیطانی در آن ها دخیل کرده است، به راحتی نمی تواند از آن فرار کند و قطعا تاثیر خود را بر روی روح و روان و زندگی آن فرد خواهد گذاشت.

در مرکز داستان، کارآگاه لوکی قرار گرفته است. در حالی که این شخصیت معمولا آرام است، گیجی و سردگمی که او با آن روبرو می گردد و ناتوانی او در حل پرونده های جنایی که در دست دارد، سبب خشمی افسار گسیخته می گردد. دزتماشا بچه ها به خودی خود عملی تاریک و شیطانی است، اما حس درماندگی که چهره جنایت دارد و با خودکشی ها وقسم هایی علیه خدا ترکیب شده است، باعث خلق نوآری می گردد که از شیطانی ترین و منحوس ترین فیلم های عصر طلایی این ژانر هم بدتر و تاریک تر است.

نوآر همچنین ژانری است که هویتش را از پیچیدگی های اخلاقی می گیرد که در اینجا به شکلی بی نقص از طریق شخصیت کلر داور (با بازی هیو جکمن) به تصویر کشیده شده است. جست وجوی شخصی او برای عدالت و جواب هایی که می یابد، تماشا کردنش بسیار آزار دهنده است. عمدتا به این دلیل که ویلنوو می خواهد تا مردم حس تضاد و کشمکش را درون خود حس کنند. جکمن می تواند هم به شکل آدمی ظالم به چشم آید هم به شکل آدمی عادل. اما مهم نیست که به چه شکلی به نظر برسد. چالش عظیم و مهم این است که مخاطبان نفهمند دیگران چگونه اخلاقیات او را می بینند. این مورد را با خصیصه های اصلی ژانر ترکیب کنید چیز هایی مثل دیالوگ تلخ و سوزناک و خاتمه بندی تراژیک. این فیلم تجربه ای ارزشمند و توام با بدبختی است که بسکمک از پیشینیان این ژانر در پی خلق چنین اثری بودند اما پیروز به این کار نشدند.

9. زنان کوچک (Little Women)

• ژانر: درام تاریخی (Period Piece)
• محصول: 2019
• کارگردان: گرتا گرویگ
• بازیگران: سرشه رونان، اما واتسون، فلورنس پیو، تیموتی شالامی، مریل استریپ و …
• امتیاز متاکریتیک: 91 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 95 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 7/8 از 10

درام های تاریخی که حتی نایاب تر از حماسه های تاریخی هستند، بسیار غیرمحبوب هستند. روز هایی که جوان مردی و پایکوبی برای اسکار رقابت می کردند، به خاتمه رسیده است اما حتی این ها هم مانع از این نشد که گرتا گرویگ همه توان خود را برای این اقتباس الهام بخش نگذارد.

زنان کوچک از ابتدا تا خاتمه پر از جزئیات است. لباس هایش، خانه های عظیمش. هر چیزی که قبلا اهمیت داشت، هنوز هم اینجا اهمیت دارد، که داستان هایی از عشقی سرکوب شده را شامل می گردد که می توان نمونه مشابهش را در فیلم هایی مثل هواردز اند محصول 1992 یا بازمانده روز محصول 1993 پیدا کرد. با این حال چیزی که در اصل به زنان کوچک کمک می کند تا به نام یک دارم تاریخی معاصر عمل کند، این است که چگونه از روز های گذشته فاصله می گیرد. این فیلم با گام هایی روحانی و سرشار از زندگی، پرانرژی تر از تکرار های قدیمی داستان الکات حرکت می کند. پر ش های زمانی، تضاد جالبی در زندگی شخصیت جو ایجاد می کند. کسی که سفر دور و درازش به رضایت خاطر و آزادی، بی نهایت هوشنمدانه تر از نمونه های ساخته شده گذشته است. او به طرق مختلفی نمادی از طرفدارانی است که عاشق درام تاریخی هستند. خسته از کمبو دها ومحدودیت ها اما همچنان دلباخته و عاشق با افتخار و زیبایی که درونش نهفته است.

10. سوپر 8 (Super 8)

• ژانر: فیلم ماجراجویی بچه هاه (Child Adventure Film)
• محصول: 2011
• کارگردان: جی. جی. آبرامز
• بازیگران: جوئل کورتنی، ال فنینگ، کایل چندلر و …
• امتیاز متاکریتیک: 72 از 100
• امتیاز راتن تومیتوز: 81 از 100
• امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 7 از 10

این روز ها در فیلم ها بچه ها به خوبی به تصویر کشیده می شوند، مثل فیلم آن یا سریال چیز های عجیب اما به ندرت حضور آن ها برای مخاطبان جوان جذابیت دارد. این یک چالش بسیار سخت برای بچه ها است تا ماجراجویی های متقاعد کننده ای پیدا کنند که به آن ها اجازه بدهد تا خودشان را روی پرده ببینند. بدون حال و هوایی تاریک یا زبان نامناسب. اینجاست که جی. جی. آبرامز وارد عمل می گردد.

سوپر 8 فیلمی است که با حضور بچه ها و برای بچه ها ساخته شده است. حدس و گمان مخاطب را رها می کند و کارش فرارکردن با بچه هایی است که اساسا در نقش کارآگاه ظاهر می شوند و لحظاتی دارد که ممکن است از ترس زهره ترک شوید و به عقب پرت شوید. این مورد از فیلم های علمی تخیلی می آید و ادای احترامی به تهیه کننده فیلم یعنی استیون اسپیلبرگ است. این فیلم، ترکیب های شگفت انگیز دو فیلم .E.T و گوهم را وارد داستان می کند و در عین حال، هویت خود را هم حفظ می کند و خیلی به کمدی وابسته نیست تا باعث گردد فیلم از ریخت و قیافه بیفتد. سوپر 8 توانایی این را دارد که رویا های بچه هاه را به حقیقت بدل کند بدون اینکه بی گناهی آن ها را فدا کند. موردی که دوران کودکی را این چنین خاص و متمایز می کند.

منبع: Taste of Cinema