آلی گمشده؛ داستان تاریک و غمگین یک اسباب بازی - وبلاگ تالار پذیرایی

به گزارش وبلاگ تالار پذیرایی، همۀ بچه ها با اسباب بازی هایشان ارتباط عاطفی و عمیقی دارند و به همین دلیل است که خیلی از داستان ها و فیلم های مربوط به بچه ها روی همین ارتباط تمرکز می نمایند. شاید معروف ترین مثالی که همۀ ما آن را به یاد داریم مجموعه فیلم های داستان اسباب بازی باشد. حالا تازه ترین نمونه از این قصه ها را می توانیم در مینی سریال چهار قسمتی آلی گمشده ببینیم؛ سریالی که از خیلی جهات شبیه داستان اسباب بازی است، اما البته حال و هوای آن تا حد زیادی تاریک و غمگین است.

به گزارش وبلاگ تالار پذیرایی؛ داستان این سریال دربارۀ یک عروسک خرگوش به نام آلی است که صاحب خودش به نام بیلی را گم نموده و در جستجوی اوست. در قسمت اول آلی در یک فروشگاه اسباب بازی و در داخل یک جعبه از خواب بیدار می گردد درحالیکه هیچ حافظه ای ندارد. تنها چیزی که به یادش می آید بیلی است و اینکه باید او را پیدا کند.

در فروشگاه آلی با دو عروسک دیگر (یک دلقک غمگین و یک خرس جنگجو) دوست می گردد و آن ها تصمیم می گیرند که به آلی برای پیدا کردن دوستش یاری نمایند. آلی به تدریج خاطراتی پراکنده از زندگی با بیلی را به یاد می آورد و این خاطرات پراکنده مثل سرنخ هایی برای پیدا کردن این دوست گمشده هستند. اما این راستا اصلا ساده نیست و موانع زیادی بر سر راه پیوند دوبارۀ آلی و بیلی وجود دارد.

شاید ظاهر داستان به نظر ساده برسد، اما پیچیدگی های آن واقعا خیلی بیشتر از فیلم هایی مثل داستان اسباب بازی است. موانعی که بر سر راه قهرمان ها وجود دارند هم سخت ترند، هم عمیق تر و هم دردناک تر. حال و هوای سریال گاهی واقعا غمگین تر از آن است که بگردد دیدنش را به بچه ها توصیه کرد. اندوه جدایی تمام لحظات سریال را تسخیر نموده است؛ هرچند که فضا خالی از امید به پیوند دوباره هم نیست. این سریال علیرغم ظاهر بچه هاه اش، یک داستان جدی، سنگین و عمیق دربارۀ عشق، جدایی، وفاداری و امید است.

تقریبا همۀ شخصیت های اصلی این سریال یک راز رنج آور و غمگین در وجود خودشان دارند؛ هر کس یک گمشده ای دارد و هر کس دارد با دردی در درون خودش دست و پنجه نرم می نماید. دو عروسک همراه آلی هم از این قاعده مستثنا نیستند؛ ماجرای این دو عروسک در قسمت آخر سریال به جایی می رسد که واقعا شوکه نماینده و عجیب است؛ این یکی از مواردی است که به نظرم نگاه کردنش اصلا مناسب بچه ها نیست. امکان ندارد بتوانید این سریال را تا آخر بدون گریه کردن نگاه کنید!

جلوۀ بصری سریال که ترکیبی از لایو اکشن و تصاویر کامپیوتری است واقعا تحسین برانگیز و فوق العاده است. طراحی عروسک ها بسیار طبیعی و زنده است و آن ها خیلی خوب در پس زمینۀ دنیای واقعی جا گرفته اند. شیوۀ روایت سریال پرکشش و گیرا است و در خاتمه هر قسمت این اشتیاق در ما ایجاد می گردد که بلافاصله به سراغ قسمت بعدی برویم؛ البته این در صورتی است که تحمل غم ها و صحنه های دردآور سریال را داشته باشیم!

• امتیاز منتقدان (راتن تومیتوز): 100%